همت زگیر و دار جهان رم کمین خوش است

آرایش بلندی دامن به چین خوش است

اصل از حیا فروغ تعین نمی خرد

گل گو ببال ریشه همان با زمین خوش است

صد رنگ جان کنی ست طلبکار نام را

گر وارسند کندن کوه از نگین خوش است

آتش به حکم حرص نفس کاه شمع نیست

افسون موم با هوس انگبین خوش است

از نقش کارخانهٔ آثار خوب و زشت

جزوهم غیر هرچه شود دلنشین خوش است

خواهی به دیده قدکش و خواهی به دل نشین

سرو تو مصرعی ست که در هر زمین خوش است

در عرض دستگاه نکوشد دماغ جود

دست رسا به کوتهی آستین خوش است

پستی گزین وبال رعونت نمی کشد

ای محرم حیاکف پا از جبین خوش است

پا در رکاب فکر اقامت چه می کنی

زان خانه ای که می روی از خویش زین خوش است

پرواز اگر به عالم انست دلیل نیست

زین رنج بال و پر قفس آهنین خوش است

با شمع گفتم از چه سرت می دهی به باد

گفت آن سری که سجده ندارد چنین خوش است

بیدل به طبع سبحه هجوم فروتنی ست

رسم ادب درآینه داران دین خوش است